Καστέλλο ντελ Μόλο (Castello del Molo), Ρόκκα α Μάρε (Rocca a Mare), Κούλες, (όπως ονομάστηκε κατά την οθωμανική περίοδο),αποτελούν ονομασίες που αποδίδονται στο θαλάσσιο Φρούριο που δεσπόζει στην είσοδο του ενετικού λιμανιού. Το Φρούριο χτίστηκε από τους Ενετούς, κατά τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας τους στο Χάνδακα, πριν από την κατασκευή της νέας ενετικής οχύρωσης, με σκοπό να προστατεύει το λιμενοβραχίονα και το λιμάνι που είχε εξέχουσα στρατηγική και εμπορική σημασία. Αποκτά την τελική του μορφή την περίοδο 1523-1540 αντικαθιστώντας προγενέστερες κατασκευές που καταστράφηκαν από σεισμούς και άλλες αιτίες.
To φρούριο είναι διώροφο και στην τελική του μορφή κάλυπτε επιφάνεια περίπου 3.600 τ.μ. Οι ογκώδεις δόμοι του μεταφέρθηκαν από τα Φρασκιά και την Ντία. Το ισόγειο χωρίζεται με τοίχους μεγάλου πάχους σε 26 διαμερίσματα που χρησίμευαν ως αποθήκες τροφίμων και πολεμοφοδίων, αλλά και ως κελιά φυλακής, στα οποία βασανίστηκαν πολλοί Κρήτες επαναστάτες. Στον όροφο είχαν διαμορφωθεί καταλύματα για τον Καστελάνο και τους αξιωματικούς της φρουράς. Υπήρχαν ένας φούρνος, ένας μύλος και μια μικρή εκκλησία. Στις τρεις πλευρές που έβλεπαν προς τη θάλασσα ανοίγονταν θυρίδες για τα πυροβόλα που προστάτευαν το λιμάνι. Στα 1630 υπήρχαν 18 πυροβόλα στο ισόγειο και 25 στον όροφο. Μια κεκλιμένη δίοδος που χρησίμευε στη μεταφορά των πολυβόλων οδηγούσε ως το δώμα. Στη ΒΑ, Δ και Ν πλευρά εξωτερικά ήταν εντοιχισμένες μαρμάρινες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λέοντα της Βενετίας που σήμερα σώζονται ακρωτηριασμένες. Οι επάλξεις του φρουρίου έχουν αναστηλωθεί.
Το 16ο-17ο αιώνα το ενετικό λιμάνι αποκτά την οριστική του μορφή. Νότια και ανατολικά κτίζονται τα νεώρια, οι ταρσανάδες, όπου οι Βενετοί ναυπηγούν και εξοπλίζουν τα πολεμικά αλλά και εμπορικά πλοία τους.
Η περιτείχιση του λιμανιού από τους Ενετούς δημιουργεί την ανάγκη επικοινωνίας με την πόλη. Δημιουργούνται έτσι δύο πύλες, η πύλη του Mόλου και η πύλη των Νεωρίων, οι οποίες ωστόσο δεν διασώζονται σήμερα.
Τον 19ο αιώνα, μετά από καταστροφές που προκλήθηκαν από φυσικά φαινόμενα ή και από ανθρώπινες παρεμβάσεις, το ενετικό λιμάνι αρχίζει να χάνει την ταυτότητα του. Οι σύγχρονες ανάγκες ολοκληρώνουν τη μεταμόρφωσή του, με τη διάνοιξη της παραλιακής λεωφόρου και τη δημιουργία του νέου λιμανιού.
